Eindelijk tijd om hier nog ‘ns die lange lome stilte te doorbreken. Nog maar goed en wel bekomen van een mooi én klassiek voorseizoen of we vinden onszelf alweer van onze mooiste kant terug. De Italiaanse met name. Dat roze mag ons dan staan als een tang op een varken (una pinzette op een porco) het rittenschema van de Giro d’Italia 2008 maakt wel alles goed. Begonnen op Sicilië. Over Palermo en Agrigento via Tivoli en Urbino (dé Venus!) naar Cesena… Van Marmolada over Locarna en Varese tot in Milaan. Eén voor één oorden zijn het waarbij we niet veel van onze verbeelding hoeven aan te spreken om ons al in een roes van lichte gelukzaligheid te wanen. Zeg nu zelf, die Italiaanse plaatsjes en plaatsen, ze klinken net nog iets anders, net nog iets feller door dan die dingen van bij ons. Dingen die luisteren naar namen als pakweg Schuiferskapelle, Wakkerzeel of Betekom. Italië en de Giro d’Italia. Elk jaar weer laten we ons rijden. Via kaart en krant komen we moeiteloos in het volle spoor terecht van de coureurs zonder één keer hun geur ook in het echt op te moeten snuiven. Neem nu gisteren. De eerste bergrit. Helemaal naar Pescocostanzo in de Abruzzen. Pescocostanzo! Het vergt een hele hap adem om de naam van het plaatsje in één keer uit te kunnen spreken. Zo’n eerste bergrit, denk je dan, ach, die is toch maar tot niet veel meer in staat dan om een muis te baren. Maar nee hoor, ook de Giro maakt geen uitzondering op wat we al eerder dit jaar mochten meemaken. Mooie wedstrijden met een aardig gekruide finale. Een pittig ritje zei ons komisch Vrt-duo van de week Schotte en Vannieuwkerke achteraf. Ik kon hen niet tegenspreken. Nog geen week ver en we zagen de Giro al ontploffen. Het werk van o.a. Ricco de Cobra. Die pakte ons gisteren al meteen waar we het hebben wilden, bij het nekvel. Blufpoker spelend met Di Luca. Niemand minder dan ene Contador achteraf de levieten lezend omdat die naar zijn gevoel niet genoeg de kop had willen pakken. Geen gewone die Ricco. Al zit ie nog lang niet in dat schabouwelijke varkensroze, er lijkt gisteren in Italië wel een kleine leider te zijn opgestaan. In een onooglijk plaatsje met een naam dat klinkt als een klok. Pescocostanzo! Het galmt in onze oren.