Soms is zo'n Facebook-status als die van zaterdag iets waarvan men zich grondig afvraagt of bepaalde dingen zich wel helemaal irl afspelen:
”P.R. stapte 5,5 kilometer en stond in Ploegsteert 5 kwartier in de motregen naar een scherm te kijken om daarna – o sereniteit - gedurende 2 intense seconden zijn hand op het gelakte hout van een kist te leggen.”
maandag, oktober 26, 2009
woensdag, oktober 14, 2009
Met elke sterveling
“Als de moral is goe, benen kunnen alles”. We glimlachten er laatst nog om. Eén van zijn quotes was het waarmee je hele wielercitatenboeken kon vullen. In dat nederlands met haar op, dat geborneerde Ploegsteerts van hem. Een stoute uitspraak, een boutade of een kwinkslag, wat het ook mocht zijn, nooit zat Frank Vandenbroucke er om verlegen. “Als de moral is goe, benen kunnen alles”. En 
nu, na het onafwendbare, na alles wat al jaren was aangekondigd is daar de uitputtingsslag van de clichés, de dodelijke slijtage van de grote dode woorden. Patati en patata. Vdb si en Vdb la. Iets in de zin van, dingen als “Only the good die young” of “I hope I will die before I get old”. Maar God is dood en Sartre ook. Men zal hem roemen als een groot stylist. Een kunstenaar, een entertainer, “een crooner op de fiets". Frank had klasse. Frank was een schitterend coureur, maar breekbaar, o zo breekbaar.” Niet uitgerust noch voorbestemd om “zuinig” te leven. Gedoemd om uit te blinken, was hij. Met een natuurlijke aanleg om zich te onderscheiden. Telkens weer legde hij de lat tot waar zijn benen het hoofd allang niet meer konden volgen. Ze laten hem opnieuw aan het woord vandaag. We horen hem praten alsof hij nog leefde, en glimlachen opnieuw. Een keikop, was het. Mét een krak in het hoofd. Niets goddelijks was hem vreemd. Enkel en alleen omdat wij dat zo graag wilden. Maar de goden zelf, nee die geven niet thuis vandaag. Geen uitleg. Ze twitteren niet met ons vandaag. Niet met gewone stervelingen. Laat ik dus tot nader order alleen maar dat ene beeld bewaren, Frank, het afgeronde beeld van die grote droom die als een kogel in jouw hoofd ging hangen. Laten we hem – rond als een wiel – maar uit blijven dragen. En gedenken, Frank, dat met elke sterveling de plicht van hij die achterblijft telkens weer wat groter wordt.
Gisteren en vandaag, overal en op alle zenders: De dood van Frank Vandenbroucke.
nu, na het onafwendbare, na alles wat al jaren was aangekondigd is daar de uitputtingsslag van de clichés, de dodelijke slijtage van de grote dode woorden. Patati en patata. Vdb si en Vdb la. Iets in de zin van, dingen als “Only the good die young” of “I hope I will die before I get old”. Maar God is dood en Sartre ook. Men zal hem roemen als een groot stylist. Een kunstenaar, een entertainer, “een crooner op de fiets". Frank had klasse. Frank was een schitterend coureur, maar breekbaar, o zo breekbaar.” Niet uitgerust noch voorbestemd om “zuinig” te leven. Gedoemd om uit te blinken, was hij. Met een natuurlijke aanleg om zich te onderscheiden. Telkens weer legde hij de lat tot waar zijn benen het hoofd allang niet meer konden volgen. Ze laten hem opnieuw aan het woord vandaag. We horen hem praten alsof hij nog leefde, en glimlachen opnieuw. Een keikop, was het. Mét een krak in het hoofd. Niets goddelijks was hem vreemd. Enkel en alleen omdat wij dat zo graag wilden. Maar de goden zelf, nee die geven niet thuis vandaag. Geen uitleg. Ze twitteren niet met ons vandaag. Niet met gewone stervelingen. Laat ik dus tot nader order alleen maar dat ene beeld bewaren, Frank, het afgeronde beeld van die grote droom die als een kogel in jouw hoofd ging hangen. Laten we hem – rond als een wiel – maar uit blijven dragen. En gedenken, Frank, dat met elke sterveling de plicht van hij die achterblijft telkens weer wat groter wordt.
Gisteren en vandaag, overal en op alle zenders: De dood van Frank Vandenbroucke.