Vuurtje

Zelden meer zelfgenoegzaamheid in één man bij elkaar gezien dan bij die Jean-Marie Dedecker. Onder het mom ik rakel met mijn groot bakkes nog ‘ns een vuurtje op komt ie aandragen met iets wat amper een piepklein open deurtje blijkt. Schitterend getimed, is het wel, het dient gezegd. Zo’n goeie drie weken voor de gemeenteraadsverkiezingen laat ie zich in een koddig wegwauwelend stukje proza “Hematocriet of hypocriet” nog ‘ns gaan.

Drie Vlaamse toprenners noemden Floyd Landis een nestbevuiler. Zelf waren ze in het voorjaar van 2006 naar een Italiaanse “preparateur” getrokken om een kuur te volgen van 24.000 euro. Opportunistische lippendienst aan hun broodheren uit zelfbehoud helpen de kanker niet wegsnijden, maar laten ze voortwoekeren. Een tegenstrijdige bedenking overvalt me steeds...

Meer staat er niet. Meer zegt ie niet. En wat die tegenstrijdige bedenking dan wel mag zijn die onze JM zo plots overvallen mag… Ach, Jean-Marie bestaat het warempel om het in het zwaar pseudo-filosofisch geëmmer dat daarna komt nog wat vrijblijvend over kunst te hebben. Hij die uitgerekend met de subtiliteit van de laatste ongelikte beer door de taiga dwaalt heeft het over kunst en boeken. Het wonder bestaat. Maar wat erger is, is dat het hele betoog van Dedecker elke keer weer uit niks dan demagogisch gezwam bestaat. Zo ontstellend veel zwaktes sieren de stoere vaagheid van zijn betoog dat elkeen die nog om wat waarheid geeft, het hoofd al heeft afgewend nog voor ie het eerste woord gesproken heeft. Nee aan de betutteling, daar konden we vaagweg nog enigszins inkomen. Misschien moet iemand nu ook maar 'ns werk gaan maken van een definitieve vorm van ont-Dedeckerisering van de Vlaamse politiek.
Al hoeft het bij nader inzien niet eens zo'n vaart te lopen. Totaal onschadelijk zo’n ijdeltuit van een man. Zie hoe hij jankt en schaamteloos zijn hand uitsteekt en hengelt naar jouw stem die, geloof me vrij, zoveel meer verdient.

Rubriek: Het hart van Bitossi