dingen niet veel meer zijn dan de bekendmaking van een aantal publieke geheimen komt elke nieuwe affaire voor de rechtgeaarde wielerfan nog altijd aan als een uppercut. Ook hier, we geven het grif toe, heeft het ons na de Telekombiecht enige moeite gekost om weer recht te krabbelen. De vaststelling dat de internationale bonzen van de wielersport, ASO en UCI op kop, zich liever vastrijden in hopeloos hautain haantjesgedrag en belachelijke Protour-discussies, is bovendien niet van aard om voor wat nieuw geloof en animo in het weerwerk te zorgen. Het internationale wielrennen beleeft een diepe crisis waarvan we het einde nog lang niet hebben gezien. We trappen een deur in die al een aantal jaren open staat. En toch, geven we ons hier, ook al buigen we bij momenten het grijnzende hoofd wat dieper over de sturen, nog lang niet over. Zolang er jongeren zijn die aan de deuren kloppen is er hoop. Ook, en zelfs voor de wielersport. Laten we daar maar blijven in geloven. Ook vandaag, zo’n doordeweekse zondag in juni, illustreert wat wij bedoelen. Met een half oog volgen we straks de 8° finale van ons Justine en de afwikkeling van de Ronden van België en Italië. Het andere halve oog – o die wondere wegen van het internet – richt zich ondertussen op een Velodirect-bladzijde met een live-verslag over de laatste rit van de Tour des Pays de Savoie. Het wielrennen blijft een vervolgverhaal. En een avontuur. Onze jonge jongens op de Glandon. Erg benieuwd hoe mijn jonge streekgenoten Fabrice Naert en Jan Ghyselinck, tot voor de start van de laatste rit nog schitterend leider, het er straks van af brengen op de flanken van de legendarische Glandon. Misschien slagen ze er wel in een vuist te maken tegen de Daniel Martin’s, de Tony Gallopin’s, de Sébastien Fournet-Fayard's en al die andere beloften en toekomstige helden van de wielerwereld. Wat de jongeren er van maken, het blijft ons benieuwen. Want alleen wie jong is heeft het in zich om de toekomst te herschrijven zoals ze nog niet is geweest.zondag, juni 03, 2007
Toekomst
Het is hier - op deze bladzijden van Bitossi - aardig stil geweest de voorbije weken. Ik stel het met jullie vast. Aan de activiteit van de coureurs zelf, kan het niet hebben gelegen. Na een niet onaardig voorjaar vol klassiekers met knappe en merkwaardig samengebalde finales hebben de coureurs - tenminste zij die, zoals de Basso’s onder ons, niet vanwege allerhande onverkwikkelijkheden aan de kant moesten blijven - in o.a. de nationale ronden van België en Italië voor bijzonder mooie finales gezorgd. De ritten naar Briançon, de Tre Cime Di Lavaredo en de Monte Zoncolan zorgden in de Giro voor erg genietbaar spektakel en gisteren nog zagen we op en over La Redoute de Ronde van België in haar beslissende plooi vallen. Telkens was het een aangename vaststelling om in het hart van de wedstrijd de youngsters ronduit het initiatief te zien nemen. We zagen de voorbije weken een pak jongeren visitekaartjes afleveren die ons wisten te verbluffen. De staaltjes van mannen als Andy Schleck, Riccardo Ricco, Nikolas Maes, Greg Van Avermaet, Gianni Meersman, Robert Gesink en andere Jelle Vanendert’s houden we graag bij. Toch blijft ook hier het voorbehoud groeien. Los van het feit dat veel 
dingen niet veel meer zijn dan de bekendmaking van een aantal publieke geheimen komt elke nieuwe affaire voor de rechtgeaarde wielerfan nog altijd aan als een uppercut. Ook hier, we geven het grif toe, heeft het ons na de Telekombiecht enige moeite gekost om weer recht te krabbelen. De vaststelling dat de internationale bonzen van de wielersport, ASO en UCI op kop, zich liever vastrijden in hopeloos hautain haantjesgedrag en belachelijke Protour-discussies, is bovendien niet van aard om voor wat nieuw geloof en animo in het weerwerk te zorgen. Het internationale wielrennen beleeft een diepe crisis waarvan we het einde nog lang niet hebben gezien. We trappen een deur in die al een aantal jaren open staat. En toch, geven we ons hier, ook al buigen we bij momenten het grijnzende hoofd wat dieper over de sturen, nog lang niet over. Zolang er jongeren zijn die aan de deuren kloppen is er hoop. Ook, en zelfs voor de wielersport. Laten we daar maar blijven in geloven. Ook vandaag, zo’n doordeweekse zondag in juni, illustreert wat wij bedoelen. Met een half oog volgen we straks de 8° finale van ons Justine en de afwikkeling van de Ronden van België en Italië. Het andere halve oog – o die wondere wegen van het internet – richt zich ondertussen op een Velodirect-bladzijde met een live-verslag over de laatste rit van de Tour des Pays de Savoie. Het wielrennen blijft een vervolgverhaal. En een avontuur. Onze jonge jongens op de Glandon. Erg benieuwd hoe mijn jonge streekgenoten Fabrice Naert en Jan Ghyselinck, tot voor de start van de laatste rit nog schitterend leider, het er straks van af brengen op de flanken van de legendarische Glandon. Misschien slagen ze er wel in een vuist te maken tegen de Daniel Martin’s, de Tony Gallopin’s, de Sébastien Fournet-Fayard's en al die andere beloften en toekomstige helden van de wielerwereld. Wat de jongeren er van maken, het blijft ons benieuwen. Want alleen wie jong is heeft het in zich om de toekomst te herschrijven zoals ze nog niet is geweest.
dingen niet veel meer zijn dan de bekendmaking van een aantal publieke geheimen komt elke nieuwe affaire voor de rechtgeaarde wielerfan nog altijd aan als een uppercut. Ook hier, we geven het grif toe, heeft het ons na de Telekombiecht enige moeite gekost om weer recht te krabbelen. De vaststelling dat de internationale bonzen van de wielersport, ASO en UCI op kop, zich liever vastrijden in hopeloos hautain haantjesgedrag en belachelijke Protour-discussies, is bovendien niet van aard om voor wat nieuw geloof en animo in het weerwerk te zorgen. Het internationale wielrennen beleeft een diepe crisis waarvan we het einde nog lang niet hebben gezien. We trappen een deur in die al een aantal jaren open staat. En toch, geven we ons hier, ook al buigen we bij momenten het grijnzende hoofd wat dieper over de sturen, nog lang niet over. Zolang er jongeren zijn die aan de deuren kloppen is er hoop. Ook, en zelfs voor de wielersport. Laten we daar maar blijven in geloven. Ook vandaag, zo’n doordeweekse zondag in juni, illustreert wat wij bedoelen. Met een half oog volgen we straks de 8° finale van ons Justine en de afwikkeling van de Ronden van België en Italië. Het andere halve oog – o die wondere wegen van het internet – richt zich ondertussen op een Velodirect-bladzijde met een live-verslag over de laatste rit van de Tour des Pays de Savoie. Het wielrennen blijft een vervolgverhaal. En een avontuur. Onze jonge jongens op de Glandon. Erg benieuwd hoe mijn jonge streekgenoten Fabrice Naert en Jan Ghyselinck, tot voor de start van de laatste rit nog schitterend leider, het er straks van af brengen op de flanken van de legendarische Glandon. Misschien slagen ze er wel in een vuist te maken tegen de Daniel Martin’s, de Tony Gallopin’s, de Sébastien Fournet-Fayard's en al die andere beloften en toekomstige helden van de wielerwereld. Wat de jongeren er van maken, het blijft ons benieuwen. Want alleen wie jong is heeft het in zich om de toekomst te herschrijven zoals ze nog niet is geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten