Hou hen recht en naar behoren

Maart is een feit! Of toch bijna. Beloftes hangen vermomd als voorjaar in de lucht. Het regent nog dat het zeikt, het waait dat het klettert, de deuren af waait het, maar af en toe toch alweer het eerste teken, een fletse zon die ons begeleidt. En zover zijn we. Daar zijn ze. Eén voor één. In de Achterafstraten, in de Bunzingholen. Doorheen de hele woestenij van putten en kuilen, zijn ze gekomen, de coureurs. Op verkenning in het dieptste van het diepste, het profond-ste dat je van dit land kunt dromen. De hel in handbereik. Maar niet de echte nog. Nee, nog niet… Eerst komt wat voorafgaat, het mooie grut. Eerst nog wat grienen over het vroege voorjaarsgrint. “Laat ze komen, laat alles nu maar komen”. Laat Steegmans en Vanendert nu maar vlug herstellen. Van hun hoofdpijn, van de barst in hun harde koppen. Breng het in kaart opnieuw, het hele rotzooiende Abc van de pijn. Ballan, Breschel, Bakelants, de B’s. Mol & Maaskant. Westra. De Cee van Cancellara. De P van Pozzato, Polazzi en Pozzovivo. En dan de priemgetallen, de Belgen. Al die blakende jonge Belgen. Roelandts, Bakelants, Ghyselinck, Maes en Van Avermaet... Baugnies, Keukeleire, Hermans en Vanmarcke. Jaag ze de Gardeyn-en in en mijd ze, mijd de puten. Mijd ze! Mijd het traag en tergend verdriet van stenen. Op weg naar Gent, op weg naar Kuurne, strooi geen spijkers. Bespaar ze. Bespaar hen ziektes, zenuwen, zondes... Zoek de zelfkant! Bid zoals alleen de moeders kunnen bidden. "Hou hen recht en naar behoren"! Kleef hun gezichten in de boeken. Onthou de kleur, de chromo’s, het gehalte van de show, de letters op hun truien. Schreeuw hen.

Schreeuw hen heelhuids de einder van onze eindmeet over.

Vandaag, hier en op alle zenders, de Omloop het Nieuwsblad.