Zondagslint

Net voor "Pen&Pedaal" Milaan-Sanremo in een poëtische vorm gegoten: De Via Roma als Zondagslint... http://t.co/CecHYw7qzm #MSR
— Paul Rigolle (@paulrigolle) March 22, 2015

 Zondagslint


Of ze nu met drie of vier of meer amici  waren
weten de bronnen niet met zekerheid te zeggen
maar in "Caffé Rigolé", een bar in Sanremo,
(Niets dan voorbestemming, lacht de dichter)
daar is het ooit, anno 1906, allemaal bedacht
en begonnen. En zo willen wij dat het blijft duren.

Het eerste Monument van het jaar, la classicissima,
is er om te vieren dat het lente is in Ligurië
en noorderlijker nog in onze maartse zielen.

Vertrouwd en vrolijk, La Primavera, maar de regen
stopt eerst nog weg wat al ontloken is.

Editie 106 vandaag komt eindelijk weer aan
waar ie hoort aan te komen, heilig zij de Via Roma.
Winkelstraat, Pralinewegel, Zondagslint.
Alles maken de Italianen mooier.

(Eindelijk weer ’s the real stuff, laat Eddy Merckx
zich tot zeven maal zeven keer ontvallen.)

Na de Turchino loopt het als vanouds storm richting Capi.
Mooie kleine lachebekjes: Mele, Cervo, Verde.
Ook al wordt er gevallen bij het leven.

Straks de Cipressa en wachten, wachten maar;
kijken hoe iedereen alles lijkt op te spannen
en te sparen voor wat op de Poggio di Sanremo
misschien niet eens zal komen.

(Nee, niet ik ga straks als eerste aan,
denkt de renner, taxeert de zijwind, monstert
de anderen en wacht op het sein van
het Santuario om helemaal door te trekken.)

Op kop de afdaling aan te vatten, blik
op oneindig. Van bocht naar bocht te zeilen,
links de zee, niet meer talmen nu en duiken maar
naar de fontein waar in een flits de stad begint
en alle straten naar het voorjaar geuren.

(Voorspelbaar als wat. Watjeskoers voor sprinters
die een bult overleven, mort een buitenstaander.)

292 kilometers later en nog 1 te gaan. Komt
daar de sprint! Breekt toch de zon nog door
en aan het eind wint de mooiste Duitser.




© Paul Rigolle