Het hart van Bitossi: Au bout de la route

Vijf jaar geleden overleed Claude Criquielion

Vandaag 18 februari 2020 is het alweer vijf jaar geleden dat oud-wereldkampioen Claude Criquielion (°11/01/1957) volkomen onverwacht overleed aan de gevolgen van een CVA. Een hersenbloeding rukte hem - totaal kansloos - brutaal en bruusk weg uit het vertrouwde midden dat hem lief was.

Foto-© Paul Rigolle

Claudy, zoals we de aimabele inwoner van Deux-Acren, een kleine deelgemeente van Lessines van net over de taalgrens, mochten noemen, won in zijn wielercarriëre ondermeer de Brabantse Pijl (1982), de Classica San Sebastian (1983), de Ronde van Romandië (1986), de Ronde van Vlaanderen (1987) en tweemaal de Waalse Pijl (1985 en 1989). Als één van de laatste grote Belgische ronderenners eindigde hij tussen 1979 en 1990 vijf keer in de toptien van de Tour de France. Zijn allergrootste overwinning behaalde hij op de hellende en iconische omloop van Montjuic nabij Barcelona. Daar werd hij in 1984, zo goed als vanuit het niets - de positie van waaruit hij bij voorkeur opereerde - zowaar wereldkampioen. Maar nog sprekender in het geheugen blijft Criquielion voortleven als de onfortuinlijke anti-held van het WK 1988 in Ronse. Zegezeker op weg naar een tweede wereldtitel werd hij daar in de laatste hectometers door de Canadees Steve Bauer onderuit gereden. Bauer werd gedeclasseerd en Maurizio Fondriest, die in het tumult als eerste over de streep was gekomen, was wereldkampioen. Claude Criquielion stapte achteraf, terecht zwaar verbolgen, naar de rechter. Die zag uiteindelijk geen uitkomst en enkele jaren later werd de zaak geseponeerd, zeer tot blijvend ongenoegen van de morele winnaar van Ronse die hij voor altijd zou blijven.

Claude Criquielion was een man die hield van de schaduw. Té aimabel eigenlijk om de politicus te zijn die hij later als schepen voor de MR in Lessines werd. In de periode 1989-1990 had ik zelf het grote

Paul Rigolle en Claude Criquielion
Voorstelling 'Op de helling' - 1990

genoegen om de mens Claude Criquielion van heel nabij te leren kennen. In het boek Op de helling tekende ik in 1990 in opdracht van Uitgeverij Grafikon (geassisteerd door Eric de Falleur die instond voor de simultane Franstalige versie) zijn wielerherinneringen op. Het was een inspirerende en dankbare opdracht. Bij talloze gelegenheden sprak ik de man. Maar heel zelden kreeg Claudy daarbij een onvertogen woord over de lippen; hij die in die dertien jaar dat hij profwielrenner was, wel een en ander had meegemaakt. Op winterstage met de Lotto-ploeg in Combloux interviewde ik mensen en zelfs aan de vooravond van de Omloop Het Volk (zoals de Omloop Het Nieuwsblad toen nog heette) stond Claudy ons zonder dralen te woord. Die bereidwilligheid en dienstbaarheid tekenden hem ten voeten uit. Als renner en als mens.

Een week na zijn overlijden, namen we op woensdag 25 februari 2015 in Deux-Acren afscheid van de grote simpele seigneur die hij was geweest. Het dorp - eigenlijk altijd ook al wat gelegen "au bout de la route" - was meer nog dan gewoonlijk ingenomen door algehele somberheid. Omdat ik 's morgens heel vroeg vertrokken was had ik net nog een plaatsje bemachtigd in de kleine kerk. Ik zat naast Luc De Keyser, een oud-ploegmakker van bij de amateurs. Hij had Criq mee 'Vlaams met haar op' geleerd, vertelde hij... Samen zaten wij met zoveel anderen sprakeloos te zijn. Getroffen door het vroege onheil dat Claudy getroffen had.

"Tu pars pour la dernière étape, bien trop vite, bien trop tôt. Mais au bout de la route, nous nous retrouverons", staat er op zijn afscheidsprentje. Misschien is dit wel waar want een coureur als Claudy Criquielion - dé Waalse Flandrien par excellence - blijft voor eeuwig en een dag in alle wielerharten staan.

Velomediane Claude Criquielion
Claude Criquielion - Wikipedia-pagina
Op de helling - info op de wielerboekensite