Mag ik zeggen dat ik met mijn 'Bitossihart' flink vereerd ben met onderstaand wielergedicht dat Antoon Van den Braembussche, dichter, filosoof en vriend op 4/5 publiceerde op zijn FB-bladzijden? Ja hoor dat mag ik luid en met veel overtuiging zeggen…
.../...
Antoon Van den Braembussche
FB-bericht van 4 mei 2024
Deze morgen schreef ik al fietsend het volgende gedicht. Het gedicht draag ik graag op aan Paul Rigolle, een dichter met een ongewone liefde voor de fiets en die overigens samen met Willie Verhegghe en anderen het wielergedicht op de kaart heeft gezet.
Fietsen
Voor Paul Rigolle
Als ik fiets overmant me
een vreemd soort geluk.
Elke omwenteling:
een omhelzing van de tijd,
van wat er ooit is geweest
en van wat er ooit zal zijn.
En soms is er enkel nog het nu:
een blij en eeuwig vergeten,
een ode aan de vergetelheid.
Ik hou van lange, rechte wegen
de blik helder en gefixeerd,
wonderlijke vorm van meditatie.
Als ik fiets ben ik niet langer
een kleine ik, maar alles en iedereen.
Elke trap een ode
aan het lichaam, de liefde,
de beweging en alles om ons heen.
Fietsen is pure mystiek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten