Ogen hebben en kijken

Over passie en liefde valt niet veel te prakkiseren. Van de dingen waar ik warm voor loop ga jij op je achterste ongeschoren benen staan. En/of omgekeerd. Zo zien we het graag. Zo mogen we het hebben want voor de rest is het ogen hebben en kijken.







Hier maken wij ons in het Arcadië van al onze plaatsen alweer op voor de jaarlijkse hoogmis, de komst, de kunde en de kennis van onze klassiekers. Voor wielerliefhebbers heet dit de sacred week te zijn, wij weten beter. Dit is geen Vlaamse Wielerweek met kostelijke hoofdletters vol commercie, nee dit is gewoon voor wie wil dat het elk jaar opnieuw weer voorjaar wordt: de holy month. Tussen Harelbeke en La Doyenne – tel het na - liggen exact dertig dagen. Dertig dagen van verschil. Of je een kei bent of eerder een klimmer, een grote motor hebt of een Bitossihart, het maakt niet uit. Ik zie jou de komende weken wel ergens onderweg. Op een heuvel. In Brugge en Arenberg of in de scharnieren van de Ardennen op een strook vals plat… Het schreeuwt zich nu al schor: Hier met dat vehikel! Hier met dat wonderlijk geschenk, een stuurlint met wielen dat alleen met benen aangedreven wordt!

En o ja willen die brave vlaamsche jongens en meisjes met hun vlaggen dit jaar voor één keer hun stokken thuis laten. Of er zal tegen het soort beeld- en luchtvervuiling waarin ze zich nu al sterker dan in hun schoonste gedachten wanen, vroeg of laat wel wat moeten zwaaien!