Op onze beide oren

Wie zich mocht afvragen of Vlaanderen nog altijd bestaat kan op zijn beide oren slapen. Het bestaat! Gisteren heb ik het gezien. Of toch alleszins een soort Vlaanderen dat amechtig de jaren lijkt te overleven. Koolskamp Koers, intussen opgeklommen naar de Uci-categorie 1.1, was gisteren al aan de negentigste editie toe. Vijftien ronden, 182 deelnemers voor 183 kilometer. Als vanouds begon het plaatselijke wielerplezier in Koolskamp met de rituele verorbering van ettelijke porties friet en de allesverterende geur van braadworst. Ook de al even onvermijdelijke bookmakers ontbraken niet. Met zijn achten bleven ze gisteren de hele namiddag in de weer om ons met onze verdwaalde euro's uit de tent te lokken en waar nodig de koers (en hun koersen) bij te sturen. Onmiddellijk na de start volgde er een optreden van het Vlaamse Cultuurproduct dat de voorbije maanden, joostmagwetenwaarom, als een komeetachtige sierkool uit de Vlaamse bodem is geschoten: ene Laura Lynn mocht in Koolskamp volmondig van het thuisvoordeel staan genieten. Verderop kon ook dit jaar weer het standje van de gerimpelde man met zijn leeuwenvlaggen niet ontbreken. Het oubollige geelzwarte gedachtengoed stond de brave man in de ogen terwijl wij ons intussen moeiteloos konden voorstellen hoe zijn kleinkinderen 's avonds al chattend over de hele wereld zwermden. Daarmee was het decor wel helemaal klaar voor de nieuwe hoogdag die ons onder de bewolkte Koolskampse hemel te wachten stond. De wedstrijd zelf groeide uit tot een snel gereden vluchtkoers waarin de ene renner na de andere de rol moest lossen. Enige hilariteit ontstond al na enkele ronden toen bleek dat een groepje professionals dat letterlijk de start had gemist er niet meer in slaagde om het gat op het peloton alsnog opnieuw te dichten. Na minder dan een uur koers zat hun koers er al op. Met hangende pootjes terug naar af. In dat keurgroepje zat helaas ook - zonde voor zijn vele supporters - de plaatselijke jonge god en gedoodverfde favoriet voor de leeuwentrui Gorik Gardeyn. Hoe in de slotfaze Nico Mattan en Kevin Van Impe samen met Andy De Smet hun klauwen nog mochten scherpen, op het einde schoten ze duidelijk te kort tegen Sergey Lagutin, een man die met zijn vierentwintig de volle toekomst voor zich heeft. Geen pannenkoek overigens die Lagutin uit de Landbouwkrediet-formatie. In 2003 werd hij wereldkampioen bij de beloften in Hamilton nadat ie eerder dat jaar al Parijs-Roubaix had gewonnen. En zo gaf de wieleractualiteit gisteren in Koolskamp de wielergeschiedenis lik op stuk. De wereld is allang zoveel groter geworden dan enkele vage provinciale grenzen. Daar kan geen gele vlag iets aan verhelpen. Geen Vlaming maar een pure Oezbeek werd gisteren Kampioen van Vlaanderen. En het was volkomen terecht!