Teveel

Mannen als Ben Krabbé mogen dan al eeuwen aan hun jaartje teveel bezig zijn, als er één iemand is waarvoor we geen greintje angst hebben dat het in 2009 wel ‘ns zijn jaar en plus zou kunnen worden dan is het good old Rambo wel. Topsport Vlaanderen vond dat er voor een Ancien als Niko Eeckhout geen plaats meer in de rangen was. Bij de Kelly’s weten ze gelukkig beter. Al zal de broederliefde waarmee Tom en Bruno Eeckhout als sponsors mee in het An Team Sean Kelly-project stappen, aldaar wel voor een bijkomende win-win-glimlach op de gezichten zorgen. In elk geval, we duimen nu al - maanden op voorhand - op een mooi en vooral waardig afscheidsjaar, Niko. Een jaar zonder veel duikelingen in de graskant en af en toe, zonder het met zoveel woorden te vragen, een kleine stunt!

Flandrien 2008

In het voorbije wielerjaar wonnen drie van “onze jongens” een klassieker. Hoelang was dat al niet geleden? En uitgerekend in zo’n jaar gaat de Flandrien-trofee van het jaar niet eens naar één van de drie. Niet naar Stijn Devolder. Niet naar Tom Boonen of Philippe Gilbert. Maar wel naar Greg Van Avermaet. Straf is dat! Van Avermaet belooft natuurlijk ook niks dan goeds. Velen voorspellen dat een carrière à la … pakweg die van Rik Van Looy zomaar op hem te wachten ligt. Het is zonneklaar dat Van Avermaet inderdaad het potentieel heeft om zowel de Vlaamse als de Waalse klassiekers te winnen. Alleen hoop ik dat men nog wat geduld wil oefenen. Laat die jongen met die schabouwelijke Serge Baguet-tongval eerst nog maar wat doorgroeien… Tot ie een echte Flandrien geworden is. Dat Van Avermaet de trofee nu al won zegt veel over de gekleurdheid van zo’n referendum. Voor het eerst stemden de coureurs zelf één van hun collega’s tot renner van het jaar. Ze deden dat duidelijk vooral met het hart. En vanuit de buik. Da’s hun goed recht, maar dat het jaar 2008 van Stijn Devolder of dat van Boonen en Gilbert qua resultaten zou onderdoen voor dat van Van Avermaet gaat er bij ons maar heel moeilijk in. Misschien moeten ze bij de organisatie van de Flandrien ook voor de profs maar ‘ns met zo’n wekelijkse puntentelling beginnen zoals dat nu al in de jeugdcategorieën het geval is. Bij de toekenning van de trofeeën van de jonge Flandrien voor beloften, junioren en nieuwelingen die respectievelijk Jan Bakelants, Nicolas Vereecken en Jasper Stuyven te beurt vielen, leek veel meer logica te zijn gehanteerd. Maar zo’n logica ook bij de profs invoeren zou natuurlijk een zoveelste mediashow als die van zaterdagavond in de Gentse opera totaal overbodig maken. En daar, vrezen we, hebben ze bij Het Nieuwsblad-Sportwereld én de Vrt, gezien het mediasucces van zaterdagavond, ondertussen allang geen oren meer naar.

Karikatuur

Of de Prins van de Vete nu tot inkeer gekomen is of niet, grappig is het alleszins wel: Pat McQuaid die er na jaren zelf een groteske - lees een soepje - van te hebben gemaakt nu plots het woord karikatuur in de mond durft te nemen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Bernie

It’s hard to be a saint in the city. Het is waar. Vraag dat maar sinds deze week aan De hamster van Wolkersdorf, wielrenner Bernard Kohl. Als een levenloos knaagdiertje schoof ie de voorbije dagen voor de camera’s en bekende. Zonder veel weerstand ging ie voor de bijl, die kleine hamster van ons. Geveld. Wollig en wel. Uitgeteld zagen we hoe zijn hoofd minutenlang op zijn armen bleef liggen. Bijna hadden we met hem te doen, hij die voor zijn vrienden zo graag die goeie ouwe Bernie was gebleven. Kohl gaf dan wel toe maar haastte zich om iedereen uit zijn entourage netjes buiten schot te houden. Nee, zijn ploeg Gerolsteiner had niets met de zaak vandoen. Het was puur zijn eigen domme initiatief geweest om naar die vervloekte Cera te grijpen. En het was ook de eerste, echt waar de allereerste keer dat hij had toegegeven aan de verleiding van het spul. Omdat de druk zo groot was geworden, mijnheer, en omdat hij in de Dauphiné zoveel tegenslag had gekend. De persoonlijke biecht van Kohl maakt uiteindelijk niet zoveel uit. In Duitsland en Oostenrijk hebben ze het immers al een tijdje met de koers gehad. Daar slaat de wielerbalans nu wel helemaal door. Geen live-uitzendingen meer van de Tour, geen Ronde van Duitsland meer, geen Zesdaagse van Stuttgart… De Duitsers lijken in een puriteinse vlaag van heiligheid wel alles weg te willen gooien. Als ze zo doorgaan sluiten ze straks nog hun eigen apotheken. Dat Gerolsteiner eind dit jaar uit de pelotons verdween was allanger bekend. Wegens, wat dacht je, het niet vinden van een nieuwe hoofdsponsor. Daar hebben de affaires Schumacher en Kohl niet meteen rechtstreeks iets mee vandoen... Minstens één man uit de Gerolsteiner-rangen heeft dit alles niet verdiend. Davide Rebellin is, zo lezen we, door de gebeurtenissen woedend gestemd. En terecht! Door de affaires wordt hem vandaag in Lombardije immers de start ontzegd tot zijn lievelingsklassieker. Dat is jammer want als er één man tussen alle dopingstormen door recht blijft staan dan is het toch wel Rebellin. Zevendertig intussen en op kousenvoeten is Rebellin op de wielerranglijst aller tijden al doorgeschoven naar de 17° plaats. Het gaat verbazend snel vooruit. En het lijkt er op dat hij nog jaren door kan gaan. Als een dief in de nacht zien we het hem niet, zoals Polleke Bettini laatst, plotseling voor bekeken houden. Volgend jaar vinden we hem alvast bij een nieuwe ploeg terug. ISD-Danielli is de naam. Rebellin mag dan wat saai ogen, maar de enige echte pater uit Bonifacio, is, voor zover we weten, wel helemaal onbesproken. Bijna een uitzondering is en blijft Davide Rebellin tot nader order een broos en breekbaar voorbeeld voor op onze wielerkast!

Vandaag en op steeds minder zenders: de Ronde van Lombardije. Wat ons betreft misschien de mooiste wielerklassieker van allemaal. Maar vandaag helaas zonder Davide Rebellin.



Update:
Tot ook dit ouwe-paters-sprookje de wereld werd uitgeholpen...
Zie oa. deze link.

Eindelijk!

Men zal geen wielergeneraties met elkaar vergelijken! Noch coureurs! Toch durven we wel ‘ns nadenken over wat het resultaat zou zijn geweest als op het lichaam van Frank – VDB - Vandenbroucke het hoofd van Philippe Gilbert had gestaan? Het is een nodeloze vraag want laten we Gilbert maar zijn wie hij is.
Laten we hem maar in zijn eigen branderige lichaam zitten. Dat is allang voldoende. Wie gisteren, kort na vijf uur in de namiddag, niet van het veldrijden in Ruddervoorde – de eerste grote cyclocross van het seizoen was om vijf uur begonnen - durfde weg te zappen, heeft wat gemist. Eindelijk! Eindelijk was, wie er van overtuigd was dat het vroeg of laat ook een keer zou gebeuren, er ook getuige van! Dat Philippe Gilbert aan het eind van een grote klassieker eindelijk ‘ns van iedereen de maat zou nemen! Als Flandrien per ongeluk in een Waalse verpakking terechtgekomen levert de ijzervreter uit de Ardennen in elke koers spektakel. Van Down Under op Willunga Hill, over de Poggio, in de finale van Gent-Wevelgem, op weg naar Luik tot helemaal op de Avenue Grammont in Tours. Aan Philippe Gilbert valt een vol wielerjaar plezier te beleven. De man uit Havelange (en Monaco straks) leeft zich elk jaar uit in bijna netzoveel Chasse Patat-achtige ondernemingen als er wedstrijden zijn. Dat zo’n jongen dan ook eindelijk ‘ns op het hoogste podium van een wereldbekerwedstrijd mag staan, kunnen we enkel maar als een erg verstandig gebaar van de wielergoden interpreteren. Philippe Gilbert kan niet alle grote klassiekers winnen. Neen. Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Lombardije zullen allicht altijd, zelfs mét Dirk De Wolf, wat te hoog gegrepen zijn maar de meeste andere grote wedstrijden - WK incluis Rodrigo! - vallen perfect binnen zijn mogelijkheden. Op de wielerranglijst aller tijden is onze man uit de Ardennen met zijn 26 nu al voorbij een respectabel man met een volle wielercarriëre achter de rug als Marc Wauters geschoven. Het wil wat zeggen!