Philippe Gilbert en Kim Clijsters werden gisteren in een, hoewel groots opgezet toch nog mak uitvallend sportgala – o hoe pijnlijk op dat podium de tot schim van zichzelf verworden Urbanus – tot sportman en sportvrouw van het jaar gekozen. Een heel erg logische keuze.
Zelf had ik mijn hart er met een gekarteld lepeltje uit gegeten als Gilbert het dit jaar niet was geworden… De ultieme demarrage van Philippe Gilbert op de San Fermo Della Battaglia in de laatste Ronde van Lombardije – jawel, toevallig net 10 jaar na onze intens betreurde Frank VDB – deed wat mij betreft erg denken aan het “La Redoute 99-moment” tijdens La Doyenne van toen. Geen kantelmoment maar een kartelmoment in de vaderlandse wielerannalen. Dat het er ooit zou komen was wel duidelijk, maar dat Gilbert al dit jaar voor zo'n ultiem moment zou zorgen, heeft mij verrast. En ontroerd! Ben ik een subjectieve sul? Misschien. Maar sul of geen sul, ik ben in elk geval bereid om elke wielerfreak die langs de kant staat te roepen dat “Gilbert geen uitstraling heeft” met enige kordaatheid meteen de mond te snoeren. Mijn beste Bernard Callens, begin er ook maar aan, eat your heart out. Misschien iets voor met Kerstmis?
Extern:
The climb van de San Fermo Della Battaglia bij climbbybike en voor zij die het nog ‘ns op you tube willen zien heb ik deze link. Da's uiteraard ook die van de beelden hieronder!
