De buik vol bollen

Wat kan het leven simpel zijn. Simple comme bonjour. Er zijn voorwaar nog zekerheden in dit leven. Vooraan in juli ontsteekt ergens op een plek, meestal in een zachter streepje Frankrijk, telkens weer het grote vlammende vuurwerk van de Tour. Dé enige echte Tour de France. Spektakelstuk dat naar de grenzen tast. Megalomanie voor jongens. En meisjes. Zweet- en armbandjes voor het goede doel. De heroiek van cols en valse platten bij de vleet. Kleurtjes en kleertjes als vanouds: geel, groen, wit, de buik vol bollen... Ook dit jaar rijdt de leider in het geel. En de lijder die meestal wat later komt, tja, die rijdt - al zie je dat vaak niet eens op zijn gezicht - in het rood... Simple comme bonjour, die Tour. Ondertussen blijft het wielrennen, wat mij als Vélodromer van het eerste uur uiteraard in geen geval verbaast, de literaire kolommen halen. Vanavond gaat in Tivoli in Utrecht "Le Soir du Tour" door. En ook in log- en letterland dringt de Tour zich op als een dwingend onderwerp. De Volkskrant wijdt er een weblog aan. En ook hier bij ons in het Vlaanderen van de Boonens, de Vansummerens en de ... Gilberts (Rit 9, 12 of 16 Philippe?) frist het Nieuwsblad-Sportwereld onze koppen op. Over Geelzucht en Zadelpijn heet het daar. Ook zijn we benieuwd naar de columns van Chrétien Breukers en zijn wielerlogvrienden. Ik heb het hier al eerder gezegd en ik hou het graag nog even zo : L'amour est un esclavage, quoi...

(Song van de dag: Edith Piaf, Simple comme bonjour. Paroles: Roméo Carlès. Musique: Louiguy 1936)