Uiteindelijk is het zowaar nog "Een ding dat vleugels krijgt" geworden!
http://t.co/WGapecKy8V #WaalsePijl #FlecheWallonne
— Paul Rigolle (@paulrigolle) April 22, 2015(notitie bij de Waalse Pijl - woensdag 22/4/2015)
De ochtend van zo’n dag gaat snel voorbij.
Een bord vol pasta. Mineralen, granen, fruit
en tonus op de spieren die je voor uren later spaart.
De aanloop belooft niet veel. Maar het hoofd
loopt langzaam vol met de dingen langs de weg.
De verbeelding slaat als een motor aan voor wie weet
wat er nog te wachten staat. Vergeet de maand,
vergeet het jaar. Vergeet de fabel van de wezel,
de hinde en de adelaar in het grote Waalse Wielerbos.
Wie naar boven klimt zoekt vaak in zichzelf
naar iets wat niet meer te vinden is.
Of je uit harken gaat; of je parkeert of niet
de uitkomst is een muur met een streep erop.
Volle bak, alles open. Kraakt het niet, dan buigt
het wel. Langzaam ga je dood ook al leef je nog.
Wielewaal, fabeldier Gilbert smakt neer.
Rugnummer 51 brengt hem net als in San Remo
geen zier geluk. Roux komt bij, Poels kruipt
uit de gracht en Tsatevich taxeert de pijn.
Vanendert wacht op niets. En dan komt na
de Ereffe en de Cherave finaal de laatste klim.
Alaphilippe stormt vooruit. Albesini springt hem bij
maar Valverde metamorfoseert in een ding
dat vleugels krijgt en glinstert in de zon.
© Paul Rigolle
Zie ook: "Pen & Pedaal"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten