Er zijn van die dagen die uiteindelijk zonder dat je het had verwacht uitgroeien tot memorabele wielerdagen. Gisteren, zaterdag 16/3/2019, was er zo een. Twee spectaculaire finales, die in de Tir
reno
naar Fossombrone en die in Parijs Nice
met aankomst op de Col de Turini rolden zich kamerbreed en vol ingehouden spanning over het televisiescherm uit.
In Italië was de absolute held Alexej Lutsenko. Met nog wat meer ongeluk dan hij al had, was de Kazakse kampioen net zo goed de algehele
schlemiel van de dag kunnen worden. Twee keer viel hij, werd bijgehaald op 700 meter van de finish en klopte drie man
die uit de achtergrond waren teruggekeerd (Adam Yates, Primoz Roglic en Jacob Fuglsang) toch nog fijntjes in de sprint. Van een apotheose gesproken.
In Parijs-Nice pakte Philippe Gilbert dank zij een vroege vlucht met een ruime
kopgroep van 39 man, ei zo na
in zijn ouwe dag nog de leiderstrui in ‘de koers naar de zon’. Maar het mocht niet zijn. Egan Bernal snelde in wat overbleef van het peloton weg naar de top van de Col de Turini toen bleek dat zijn ‘
kopman’ bij Sky Michal Kwiatkovski wat al te magertjes uitviel in de klim en onherroepelijk uit de wielen moest. Het is niet de eerste keer dat dit de eergierige Pool overkomt. Enkel Nairo Quintana kon nog gelijke tred houden met het nieuwe internationale wonder van de wielersport dat Bernal heet. Na afloop kreeg de jonge Colombiaan (hij is een klein half jaartje ouder dan onze Bjorg Lambrecht die twee jaar geleden in de
Tour de Savoie Mont Blanc en ook in
de Tour de l'Avenir nog zowat gelijke tred kon houden met Bernal) de gele leiderstrui uit handen
van de grootste ever, Eddy Merckx…
Kan het symbolischer voor de nabije toekomst van de koers? Ik dacht het niet! En wie weet maakten we gisteren in een soort "
afwisseling van de macht"-gegeven niet een zeldzaam scharniermoment of zeg ik beter 'ijkpunt' van de geschiedenis van het moderne wielrennen mee...
(Notitie van zondag 17 maart 2019)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten